Oλική αρθροπλαστική ισχίου

Η ολική άρθροπλαστική ισχίου περιλαμβάνει την αφαίρεση της κεφαλής του μηριαίου οστού και της εξωτερικής επιφάνειας της κοτύλης, αντικαθιστώντας τα με τεχνητές προθέσεις που συνήθως κατασκευάζονται από μέταλλο, πλαστικό ή κεραμικό. Η διαδικασία μπορεί να γίνει είτε με ανοιχτή χειρουργική μέθοδο είτε με ελάχιστα επεμβατική τεχνική.Η ολική αρθροπλαστική ισχίου πραγματοποιείται σε περιπτώσεις αρθρίτιδας ή περιπτώσεις καταγμάτων. Σκοπός της επέμβασης είναι η αντικατάσταση της κεφαλής του μηριαίου οστού με ένα σφαιρικό εμφύτευμα στερεωμένο σε στυλεό και η τοποθέτηση ενός κυπέλιου στη θέση της κοτύλης της λεκάνης. Τα υλικά από τα οποία κατασκευάζονται αυτά τα εμφυτεύματα ποικίλουν, όπως και οι τρόποι στερέωσής τους.

Είναι αποδεδειγμένο ότι είναι μια πολύ ασφαλής χειρουργική επέμβαση, που έχει εξαιρετικά υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Η σπάνια πιθανότητα αποτυχίας οφείλεται σε παράγοντες που δεν είναι πάντοτε ελεγχόμενοι, όπως είναι, για παράδειγμα, μια τοπική λοίμωξη, η φυσιολογική φθορά και ένα μετεγχειρητικό κάταγμα. Τότε δημιουργείται η ανάγκη για υποβολή του ασθενή σε αναθεώρηση, δηλαδή μια δεύτερη επέμβαση στο ισχίο. Η αναθεώρηση ενέχει περισσότερους κινδύνους και η επιτυχία της σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι απολύτως εξασφαλισμένη, καθώς υπάρχουν πρόσθετοι παράγοντες που εμπλέκονται. Έτσι, η μακροβιότητα της αρχικής ολικής αρθροπλαστικής ισχίου είναι το κλειδί για την αποφυγή αυτής της δεύτερης επέμβασης.

Βασικό σύμπτωμα είναι ο πόνος. Ο πόνος, συνήθως, εστιάζεται στη βουβωνική περιοχή, στο πλευρό σας και μερικές φορές μπορεί να αντανακλά στο γόνατο. Η άρθρωση γίνεται δύσκαμπτη, δυσκολεύοντας τις κινήσεις σας. Η ενόχληση μπορεί να χειροτερεύσει σε σημείο που να σας εμποδίζει στο περπάτημα. Με την εξέλιξη της αρθρίτιδας, οι μύες που κινούν την άρθρωσή σας αποδυναμώνονται, διότι δε λειτουργούν σωστά. Δεν περπατάτε φυσιολογικά, γεγονός που συχνά προκαλεί προβλήματα στο γόνατο, στη σπονδυλική στήλη, στο άλλο ισχίο, κτλ.

Η σωστή τοποθέτηση της πρόθεσης είναι ζωτικής σημασίας διότι κάθε απόκλιση από την ιδανική θέση έχει αρνητικό αντίκτυπο στην φόρτιση του ισχίου και τελικά στην επιβίωση του εμφυτεύματος. Σκοπός του χειρουργείου είναι η ακριβής αναπαραγωγή του εμβιομηχανικού περιβάλλοντος της άρθρωσης όπως αυτό υπήρχε όταν ο ασθενής δεν είχε κανένα πρόβλημα. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται «εξισορρόπηση των μαλακών μορίων του ισχίου». Σε αυτή την διαδικασία, η επιλογή της κατάλληλης πρόθεσης για τον κάθε ασθενή είναι μια σύνθετη διαδικασία για τον χειρουργό και απαιτεί μεγάλη εμπειρία του αντικειμένου.

Ο γιατρός, για να διαπιστώσει τη σοβαρότητα της κατάστασής σας, βασίζεται σε ενδείξεις όπως:

η συχνότητα λήψης φαρμάκων, για να ανακουφιστείτε από τον πόνο,

η χωλότητα κατά το περπάτημα, η επιδείνωσή της, ή η ανάγκη να περπατάτε

με τη χρήση βοηθητικού μπαστουνιού,

η απόσταση που μπορείτε να διανύσετε χωρίς να πονάτε, πιθανή δυσκολία

να βάλετε τα παπούτσια σας,

οι δυσκολίες που αντιμετωπίζετε στην καθημερινή και κοινωνική σας ζωή, κτλ.

Η ακτινογραφία είναι η τεχνική, που χρησιμοποιεί ακτίνες (τις ακτίνες X), για να δούμε τα οστά στο εσωτερικό του σώματος. Δεν επιτρέπει όμως να δούμε το χόνδρο. Η σημαντική ελάττωση του «διαστήματος» ανάμεσα στην κεφαλή του μηριαίου και την κοιλότητα της λεκάνης στην οποία θηλυκώνει (κοτύλη), δείχνει ότι το πάχος του χόνδρου μεταξύ των οστών μειώνεται. Με τις ακτινογραφίες διαπιστώνουμε σταδιακές παραμορφώσεις του οστού και την εμφάνιση μικρών προεξοχών (οστεόφυτα). Ορισμένες φορές, χρειάζονται πιο εξειδικευμένες τεχνικές, όπως η αξονική και κυρίως η μαγνητική τομογραφία, που επιτρέπουν να αξιολογήσουμε καλύτερα την κατάσταση του χόνδρου και των μυών.

Συνήθως, ο χειρουργός πραγματοποιεί μια τομή στην πλάγια επιφάνεια του ισχίου. Το μέγεθος της τομής ποικίλλει ανάλογα με την τεχνική, περίπου 10 με 20 εκ . Η άρθρωση βρίσκεται σε βάθος και ο χειρουργός χρειάζεται να έχει τέλεια οπτική επαφή, για να επέμβει. Μετά την τομή στο δέρμα, ο χειρουργός απομακρύνει και/ή αποσπά τους μυς και τους τένοντες. Στη συνέχεια, ανοίγει το σάκο (θύλακο), που περιβάλλει την άρθρωση. Η διαδικασία αυτή γίνεται με ιδιαίτερη ακρίβεια και περιορίζει στο ελάχιστο τον κίνδυνο βλαβών σε νεύρα, αιμοφόρα αγγεία ή μυς. Το χειρουργείο της ολικής αρθροπλαστικής μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με γενική αναισθησία είτε με περιοχική (ραχιαία ή επισκληρίδιο) αναισθησία.

Το χειρουργείο της ολικής αρθροπλαστικής του ισχίου αποτελείται από δύο στάδια

Η προσπέλαση είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του χειρουργείου γιατί από την μία επηρεάζει στην επιλογή και την τοποθέτηση των υλικών και από την άλλη έχει άμεσο αντίκτυπο στην μετεγχειρητική αποθεραπεία. Υπάρχουν τρείς προσπελάσεις για το ισχίο, η προσθία προσπέλαση, η πλαγία προσπέλαση, η οπίσθια προσπέλαση.

Όλες αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούνε είτε με συμβατικές μεθόδους είτε με μεθόδους ελαχίστης επεμβατικότητας (π.χ. Direct Superior Plus, AMIS).

Ο έμπειρος χειρουργός θα πρέπει να είναι εξοικειωμένος με όλες τις προσπελάσεις ώστε να επιλέξει την πιο κατάλληλη για τον ασθενή ανάλογα με την πάθηση, τον σωματότυπο, την ποιότητα του οστού και τα υλικά που θα χρησιμοποιήσει (όλες οι προσπελάσεις δεν είναι συμβατές με όλα τα υλικά). Την εμφύτευση της πρόθεσης, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο τοποθετείται και σταθεροποιείται η τεχνητή άρθρωση.

Η ολική άρθροπλαστική ισχίου είναι συνήθως μια πολύ επιτυχημένη επέμβαση που μπορεί να ανακουφίσει τους ασθενείς από τον πόνο και να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής τους. Ωστόσο, είναι σημαντικό να συζητήσετε με το γιατρό σας τις λεπτομέρειες, τα πλεονεκτήματα και τους κινδύνους της διαδικασίας για να κάνετε την καλύτερη επιλογή για την υγεία σας. Όλοι οι ασθενείς κινητοποιούνται με πλήρη φόρτιση του χειρουργημένου σκέλους (στα όρια του πόνου) από την ίδια μέρα του χειρουργείου με τη βοήθεια ενός φυσιοθεραπευτή και χωρίς κανένα περιορισμό. Για τις δυο πρώτες εβδομάδες χρησιμοποιούν 2 πατερίτσες, ενώ για τις επόμενες δύο από μια πατερίτσα. Οι περισσότεροι ασθενείς παίρνουν εξιτήριο από το νοσοκομείο σε 1-2 ημέρες. Για 28-32 ημέρες λαμβάνουν αντιπηκτική αγωγή.

Η πρώτη μετεγχειρητική επίσκεψη πραγματοποιείται 4-6 εβδομάδες μετά το χειρουργείο. Η πλειονότητα των ασθενών μπορούν να οδηγήσουν αυτοκινήτο τέσσερεις εβδομάδες μετά το χειρουργείο, ενώ ήπια άθληση μπορεί να αρχίσει μετά το πρώτο τρίμηνο. Αν και το 90% της αποκατάστασης επιτυγχάνεται το πρώτο τρίμηνο, το 100% της αποκατάστασης επιτυγχάνεται στο 1ο έτος. Ο ασθενής θα πρέπει να παρακολουθείται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Στην αρχή ανά έτος και στην συνέχεια ανά τριετία.