Κατάγματα-Οστεοσύνθεση

Ο όρος κάταγμα οστού αναφέρεται στο σπάσιμο ή ράγισμα που επισυμβαίνει στο κόκκαλο ή και στο χόνδρο έπειτα από άσκηση μεγαλύτερης πίεσης από αυτή που μπορεί να αντέξει. Αν και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το κάταγμα οφείλεται σε κάποια ισχυρή πρόσκρουση, υπάρχουν ορισμένες παθήσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε απώλεια οστικής μάζας και κατ’ επέκταση σε παθολογικά κατάγματα.

Οστεοσύνθεση καλείται η συγκράτηση των τμημάτων ενός οστού μετά από κάταγμα ή άλλη αιτία, με τα κατάλληλα υλικά που καλούνται και υλικά οστεοσύνθεσης. Την οστεοσύνθεση μπορούμε να τη διακρίνουμε σε εσωτερική και εξωτερική. Στην εσωτερική οστεοσύνθεση τα υλικά τοποθετούνται σε επαφή με το οστούν, ενώ στην εξωτερική το πλαίσιο συγκράτησης είναι τοποθετημένο εξωτερικά, δηλαδή εκτός των μαλακών μορίων και του δέρματος και σ’ αυτό στηρίζονται σύρματα ή βελόνες που συγκρατούν τα οστικά τμήματα.Η Οστεοσύνθεση χωρίζεται σε εσωτερική και εξωτερική.

Η σταθεροποίηση του κατάγματος και η χρήση πλακών, βιδών, καλωδίων ή άλλων ειδικών υλικών βοηθά στη σταθεροποίηση των κομμένων ή κατεστραμμένων τμημάτων του οστού, εμποδίζοντας την κίνηση που θα μπορούσε να προκαλέσει περαιτέρω ζημιά ή να εμποδίσει την ορθή επούλωση.Η βοήθεια στην επούλωση του τραύματος Η σταθερότητα και η βοήθεια στην επούλωση του τραύματος που παρέχει η οστεοσύνθεση επιτρέπει στα κομμένα τμήματα οστού να επουλώνονται σωστά και να ανακτούν γρήγορα την αρχική τους δομή.Οι χειρουργικές μέθοδοι της οστεοσύνθεσης και η επαναφορά της φυσιολογικής ανατομίας επιτρέπουν στον χειρουργό να τοποθετήσει τα κομμένα και κατεστραμμένα τμήματα οστού στη φυσιολογική τους θέση.

Οι χειρουργικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στην οστεοσύνθεση περιλαμβάνουν τη χρήση πλακών, βιδών, καλωδίων, συρμάτων, καρφιών και άλλων ειδικών εργαλείων. Η επιλογή της κατάλληλης μεθόδου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως το είδος του κατάγματος, το σημείο το οποίο πάσχει, η ηλικία του ασθενούς, αλλά και άλλοι παράγοντες υγείας.

Η εξωτερική οστεοσύνθεση είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται στην ορθοπεδική για τη σταθεροποίηση και την αποκατάσταση καταγμάτων μέσω ενός εξωτερικού μηχανισμού. Αυτή η μέθοδος περιλαμβάνει τη χρήση συσκευών που τοποθετούνται έξω από το σώμα για να υποστηρίξουν και να διατηρήσουν τη σωστή θέση των οστών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας επούλωσης.

Η εξωτερική οστεοσύνθεση συχνά χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν πολλαπλά ή πολύπλοκα κατάγματα που απαιτούν σταθερότητα και οι καταστάσεις της περιοχής του κατάγματος το καθιστούν δύσκολο ή επικίνδυνο να γίνει εσωτερική οστεοσύνθεση.Υπάρχουν τραυματισμοί που περιλαμβάνουν θέματα μαλακών μορίων ή αυτοί που ενδέχεται να μολυνθούν.

Η εξωτερική οστεοσύνθεση περιλαμβάνει τη χρήση διάφορων συσκευών, χρησιμοποιούνται βίδες ή κονδύλοι που εισάγονται στο οστό μέσω του δέρματος και συνδέονται με έναν εξωτερικό σκελετό ή πλαίσιο που παρέχει στήριξη.

Πρόκειται για ειδικές συσκευές που δημιουργούν περίπου το οστό και παρέχουν ελεγχόμενη στήριξη κατά τη διάρκεια της επούλωσης.Ακόμα δυνατότητα άμεσης πρόσβασης στο κάταγμα για παρακολούθηση και αλλαγές και μειωμένος κίνδυνος λοιμώξεων σε ορισμένες περιπτώσεις, αφού η βιολογική επαφή με το εσωτερικό του σώματος είναι περιορισμένη και η δυνατότητα ελέγχου της ανατομίας και της ευθυγράμμισης του οστού είναι και αυτή δυνατή.

Μετά την εφαρμογή της εξωτερικής οστεοσύνθεσης, η διαδικασία ανάρρωσης περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή για τη διαχείριση του πόνου και της φλεγμονής και φυσικοθεραπεία για την αποκατάσταση της κινητικότητας και της δύναμης του μέλους.

Η εσωτερική οστεοσύνθεση αφορά την τοποθέτηση υλικών απευθείας επάνω ή εντός του οστού για τη σταθεροποίηση του κατάγματος.

Αυτά τα υλικά μπορεί να είναι πλάκες, βίδες και άλλα ειδικά εξαρτήματα. Η τοποθέτηση αυτών των υλικών μπορεί να γίνει είτε επιφανειακά πάνω στο οστό, είτε εντός του αυλού του οστού. Στην περίπτωση της επιφανειακής εσωτερικής οστεοσύνθεσης, πλάκες και βίδες τοποθετούνται επιφανειακά πάνω στον σημείο που έχει υποστεί κάταγμα, προσφέροντας σταθερότητα και ευκολότερη παρακολούθηση.Στη περίπτωση της ενδομυελικής ήλωσης, τα υλικά, συνήθως καρφιά, τοποθετούνται εντός του αυλού του οστού για τη σταθεροποίηση.