Τενοντίτιδα Επιγονατιδικού Τένοντα (Γόνατο άλτη)

Ο επιγονατιδικός τένοντας συνδέει την επιγονατίδα με την κνήμη και είναι η κατάληξη του τετρακέφαλου μυός. Ως τενοντίτιδα επιγονατιδικού τένοντα χαρακτηρίζεται η φλεγμονή του τένοντα που συνδέει την επιγονατίδα με την κνήμη. Η πάθηση είναι γνωστή και ως τενοντοπάθεια επιγονατιδικού τένοντα ή αλλιώς γόνατο του άλτη. Η φλεγμονή του τένοντα οδηγεί σε πόνο και περιορισμένη κινητικότητα και είναι συνήθως αποτέλεσμα τραυματισμού ή υπερχρήσης.

Παρουσιάζεται συνήθως σε αθλητές στίβου, ποδοσφαίρου, μπάσκετ ή βόλεϊ. Ακόμη, η πάθηση μπορεί να εμφανισθεί σε άτομα που δεν είναι αθλητές αλλά ανεβαίνουν πολλά σκαλιά στην καθημερινότητα τους επανειλημμένως και γενικά όταν οι μικροτραυματισμοί και η επιβάρυνση του γονάτου που γίνεται κατ’ εξακολούθηση. Το γόνατο του άλτη μπορεί να συμβεί ευκολότερα σε ασθενείς που αντιμετωπίζουν προβλήματα στην σωστή ευθυγράμμιση είτε των ισχίων είτε των γονάτων και των άκρων.

Τα συμπτώματα μπορεί να ποικίλλουν σε βαρύτητα ανάλογα με την έκταση του τραυματισμού. Τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Πόνος και ευαισθησία στο μπροστινό μέρος του γόνατος, κοντά στην επιγονατίδα.

• Οίδημα και φλεγμονή γύρω από τον επιγονατιδικό τένοντα.

• Δυσκαμψία και περιορισμένη κινητικότητα στην άρθρωση του γόνατος, ιδιαίτερα μετά από περιόδους αδράνειας.

• Αίσθηση τριξίματος και ήχος τύπου «κλικ» όταν λυγίζετε ή ισιώνετε το γόνατο.

• Πόνος που επιδεινώνεται με δραστηριότητες που περιλαμβάνουν άλματα ή κάμψη του γονάτου.

• Όξυνση του πόνου κατά τις νυχτερινές ώρες.

• Πόνος που βελτιώνεται με την ανάπαυση, αλλά μπορεί να επανέλθει μετά την επανέναρξη της δραστηριότητας.

Η διάγνωση του γόνατος του άλτη γίνεται μέσω του υπερηχογραφήματος και της μαγνητικής τομογραφίας.

Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, η τενοντίτιδα της επιγονατίδας μπορεί να οδηγήσει σε μια χρόνια πάθηση που μπορεί να επηρεάσει την ικανότητα συμμετοχής σε αθλήματα και άλλες δραστηριότητες.

Συντηρητική Θεραπεία

Το γόνατο του άλτη θεραπεύεται συντηρητικά περίπου στο 80 - 90% των περιπτώσεων. Ο ορθοπαιδικός ιατρός αφού κάνει διάγνωση της περίπτωσης μεταξύ άλλων συστήνει:

• Ξεκούραση.

• Παγοθεραπεία (κυρίως μετά από δραστηριότητα).

• Μείωση της δραστηριότητας η οποία επιβαρύνει το γόνατο.

• Χρήση ειδικού νάρθηκα.

• Κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, Μη Στεροειδή Αντιφλεγμονώδη φάρμακα.

• Φυσικοθεραπείες.

• Τοπική έγχυση πλάσματος πλούσιου σε αιμοπετάλια (PRP) σε περίπτωση που επιμένουν τα συμπτώματα.

Χειρουργική Θεραπεία

Η μη συντηρητική θεραπεία επιλέγεται στις περιπτώσεις όπου τα συμπτώματα είναι έντονα και επιμένουν ή σε χρόνιες μορφές. Έτσι, όταν ο ασθενής δεν ανταποκρίνεται στις προηγούμενες μεθόδους, ο ιατρός μπορεί να κρίνει απαραίτητη τη χειρουργική αποκατάσταση της τενοντοπάθειας. Αυτή η επιλογή, συμπεριλαμβάνει την αρθροσκοπική αντιμετώπιση της χρόνιας τενοντίτιδας.

Η χειρουργική θεραπεία είναι, επίσης, απαραίτητη στην περίπτωση που ο επιγονατιδικός τένοντας έχει αποκοπεί (ρήξη επιγονατιδικού τένοντα). Τότε, η συρραφή του μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο χειρουργικά.